Καιρός
Login Form
Δημήτρης Λέτσιος
Με τα κάτασπρα μακριά του μαλλιά να γλιστρούν κάτω από το μπερεδάκι, τα καταγάλανα μάτια του να κρύβονται συχνά πίσω απ? τη φωτογραφική μηχανή που κρέμεται στο στήθος του και τα νευρώδη δάχτυλά του να χαϊδεύουν το κουμπί που ανοιγοκλείνει το κλείστρο αιχμαλωτίζοντας στιγμές μοναδικές, ο κυρ -Δημήτρης, μορφή που λες και ξέφυγε από την τοιχογραφία του Θεόφιλου στον καφενέ της Μακρινίτσας, σεργιανίζει, για να παγιδεύσει τη στιγμή και να την περάσει στην αιωνιότητα.
Γεννημένος στο Βόλο στις 12 Δεκεμβρίου του 1910, πέρασε το κατώφλι του νέου αιώνα φωτογραφίζοντας ασταμάτητα κοντά εβδομήντα χρόνια.
Τα παιδικά του χρόνια τα περνά στην πρωτεύουσα της Μαγνησίας, μέσα στην ευωδιά απ? το φρεσκοψημένο ψωμί που ζυμωνόταν στο φούρνο του πατέρα του. Στη θύμηση του είχε το Θεόφιλο που τον έβλεπε από το παράθυρο του αρτοποιείου, να ζωγραφίζει τους τοίχους του αντικρινού μανάβικου, ντυμένο τσολιά.
Παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα του θα γίνει αρτοποιός στο επάγγελμα. Ξεκλέβει πάντα χρόνο, για να φωτογραφήσει ό,τι θέλει, όπως το βλέπει και όποτε το επιθυμεί. Δε φωτογραφίζει κατά παραγγελία, παραμένει ένας ερασιτέχνης φωτογράφος?
Ο κυρ-Δημήτρης με το φακό του κατέγραψε το πέρασμα της Μακρινίτσας, από τα δυσχερή χρόνια της εγκατάλειψης της υφαντουργίας και της βυρσοδεψίας, στη σύγχρονη εποχή της άνθησης της τουριστικής οικονομίας. Μέσα στο πέρασμα αυτό και οι κρήνες της. Κρήνες του τότε και του σήμερα.
Παράθυρο ανοιχτό στην ιστορία οι εικόνες του Λέτσιου ζωντανεύουν και σου μιλούν?
«Θέλω να νομίζω πως έτσι θα τελειώσω. Κάνοντας φωτογραφίες. Άλλωστε, μου αρέσει περισσότερο να φωτογραφίζω από το να μιλώ.»